Politiek verslaggever David Hielkema belicht in Republiek Amsterdam een politiek onderwerp uit de stad. Deze keer: het vertrek van Geert Noordzij en de zoektocht naar nieuwe raadsleden met visie.
Geert Noordzij kondigde deze week zijn afscheid aan van de Amsterdamse politiek. De inmiddels 21-jarige PvdA’er kandideerde zich vier jaar geleden omdat ‘macht en invloed’ volgens hem eerlijker verdeeld moesten worden, zo schreef hij op sociale media.
Een persoonlijk betoog volgde, over ongelijkheid, over Molenwijk en afval, terwijl de Zuidas blinkt. Hij sloot af met één duidelijke oproep: laat zijn agenda niet verdwijnen – gericht aan de mensen die straks de lijst samenstellen. Hij vertrekt dan wel, maar zijn idealen moeten worden voortgezet.
Noordzij, een van de jongste raadsleden van Nederland, liet de afgelopen jaren zien dat raadswerk te leren is. In het begin onervaren, maar steeds vaker hield hij zich staande in debatten, vooral op zijn eigen dossier: afval – al had een tweede termijn hem wel meer concrete resultaten opgeleverd.
Ook andere raadsleden groeiden in hun rol. Sommigen gaven aan dat het werk hen aanvankelijk overweldigde – de dossiers, de druk, het tempo. Maar met tijd en ervaring gingen velen het vak verstaan. Raadswerk is een ambacht.
Toch toonde deze raadsperiode ook hoe kwetsbaar de raad is als ervaring niet gepaard gaat met politieke durf. Te vaak schoten de leden tekort. Dualisme was soms ver te zoeken. Reinier van Dantzig riep bij zijn afscheid op tot meer politieke daadkracht en waarschuwde voor ‘het spelen van kleine Pietertjes Omtzigt’. Politiek bedrijven, ideeën aandragen, het college scherp houden – dát is de opdracht.
Het college, dat moet worden gecontroleerd door de raad, deelt dat sentiment. Wethouders kijken naar de raad en denken geregeld: dit is geen tegenmacht, dit is kinderspel. Als je dan alsnog onder vuur komt te liggen, zoals Hester van Buren herhaaldelijk overkomt, moet je óf een flinke fout hebben gemaakt, óf het politieke spel nog altijd niet beheersen.
Die kritiek maakt de komende maanden des te relevanter. Nu stellen partijen hun kandidatenlijsten vast – en is er dus een kans om de samenstelling en het niveau van de raad te verbeteren.
De verwachting is dat de gezamenlijke GroenLinks/PvdA-fractie straks de grootste wordt, met zo’n 17 van de 45 zetels. Dat betekent niet alleen veel invloed, maar ook extra verantwoordelijkheid. Wie krijgt die plekken? Welke agenda krijgt voorrang? En hoe blijft er ruimte voor debat en tegenspraak?
Ook andere partijen moeten zich dit afvragen. Een raad heeft geen behoefte aan applausmachines of bestuurders in opleiding, maar aan volksvertegenwoordigers met ideeën en debatkracht. De stad verandert, de opgaven stapelen zich op. Dan begint het allemaal bij de vraag wie straks in de raad het woord voert.
